Ons verdere integratieproces in Afrika!

Zaterdag (12 februari) gingen we zwemmen in ‘Auberge Khady’.  Die  bevindt zich in Saly en wordt uitgebaat door een Belgische mevrouw. We mochten daar de hele dag luieren. We leerden 2 Belgische studenten kennen die in Dakar stage lopen. Zij zijn hier voor  6 maand en gaan ook eind april terug naar huis. Het was een gezellige middag. We konden weer wat Nederlands praten, aten een croque en een spaghetti en we lagen zorgeloos in de zon. 

Zondag sliepen we lekker lang uit. Daarna werkten we de hele dag voor school en zo kreeg ons stageportfolio al wat meer vorm.

Wat was het pijnlijk toen maandag onze wekker weer zo vroeg afging. Gelukkig heeft Sarah haar wekker nu veranderd in een  hippe toon! Marieke ziet er steeds naar uit om op te staan, maar wanneer ze dan effectief uit haar bed geraakt besparen we u liever…
We observeerden in het tweede leerjaar, hier aangeduid als CP .
Sarah stond deze week in CPa bij een vrouwelijke  mentor en Marieke stond in CPb, jawel alweer bij een mannelijke mentor. Marieke ging zeer vrolijk naar school want haar mentor is (volgens ons) de mooiste van de school… 

Wat een verschil van niveau met het eerste leerjaar! De kinderen praten geen Wolof meer in de klas, maar constant Frans en dit lukt echt goed! Ze kunnen hier ook al tot 50 tellen. De lessen op zich waren wel goed, toen wisten we echter nog niet dat het de hele week hetzelfde zou zijn… Marieke was een beetje geschrokken van een meisje uit haar klas. Hier is het de gewoonte dat mentoren af en toe eens de klas verlaten. De mentor van Marieke heeft dus het perfecte middel gevonden voor als hij er niet is. Dan komt er plots één van de leerlingen naar voor die zegt dat de anderen stil moeten zijn. Marieke wist natuurlijk van niets en ‘schrok zich een bult’ (ze kon namelijk hard met de lat op de bank slaan)...  Er zit ook een meisje zonder armen in Marieke haar klas. Dat meisje schrijft met haar voeten, het is prachtig om te zien hoe zij zich uit de slag trekt. Een speciale klas van Marieke dus, dat belooft. Ook bij Sarah verliep de observatie niet vlekkeloos. Sarah zat achteraan in de klas te observeren toen ze plots een kind met het syndroom van Down in het vizier kreeg. Ze besloot om dat kind even te observeren en zag echt triestige dingen. Het kind doet niets in de klas en wordt eigenlijk een beetje verstoten door de leerkracht. Als Sarah over het bewuste kind praat tegen haar mentor wordt ze ‘fou’ genoemd of  ‘c’est la grosse’.  Sarah was diep onder de indruk en gelukkig krijgen zo'n kinderen in België een betere begeleiding. We vinden ook dat zij hier niet op haar plaats zit, maar wie zijn wij…
Maandagnamiddag mochten we thee drinken bij een leerkracht, we voelen ons hier meer en meer geïntegreerd in het schoolteam.

 

Na deze  toch wel gevarieerde observatiedag hadden we 2 dagen vakantie. De geboorte van de profeet Mohammed wordt hier gevierd en daarvoor gaan de mensen naar Thiès (een stadje op ongeveer 50 km hier vandaan). Ze vertrokken dinsdag om er de hele nacht te bidden en  woensdag was voorzien als een rustdag. Wij gingen echter niet naar het feest en besloten om een dagje zalig niets te doen en een dagje onze lessen voor te bereiden voor donderdag. 

Dinsdag was er niet veel volk thuis, enkel wij en meneer Sene. We besloten een ‘omelet belge’ te maken. Stiekem grepen we  onze kans om opnieuw naar de supermarkt te gaan. Onze dag was al geslaagd. Het idee van de ‘omelet belge’ kwam van Sarah, ze was dus al ongelooflijk bang dat dit zou mislukken. Gelukkig bleef Marieke rustig. We besloten om eraan te beginnen. Best dat er geen filmpjes bestaan van Marieke die een paprika snijdt, hilarische toestanden… Sarah besloot om dan maar een ‘mini-kookcursus’ te geven à la Piet Huysentruyt. En MET resultaat, Marieke bloeide helemaal open bij het maken van de omelet. We boden trots onze omelet aan bij meneer Sene en we hadden succes (dat beweerde hij toch althans)…. 

 

 

In de namiddag kon het niet op. We kregen het idee om onze kamer te kuisen, met alle gevolgen van dien! Het resultaat mocht er opnieuw zijn! Bericht voor de mama’s: wacht maar tot we thuis zijn, je zult ons zien kuisen!
‘s Avonds keken we alweer naar House MD, begint dit een verslaving te worden?

 

De woensdag sliepen we lekker lang (bloos-bloos). Lekker lang kun je het niet voor ons allebei noemen natuurlijk, Sarah werd pas wakker om 10u30 terwijl Marieke al van 9uur lag te woelen in haar bed. Lang leve oordopjes! We besloten om er direct in te vliegen met het schoolwerk en maakten onze lessen voor donderdag. De tijd ging snel voorbij, maar we waren trots op de lessen die we gemaakt hadden. Nu moesten we die ook wel nog realiseren…

Enkele beelden van een typisch Senegalees middagmaal, mmmmmm...

Marieke was donderdag opmerkelijk sneller uit haar bed (komt dit door haar mentor?). We gingen vol goeie moed naar de klas. Er kwam  een les waarin we de klanken aanleerden en ook wiskunde aan bod. Om te eindigen herhaalden we die dag de dialoog die maandag aangeleerd werd (herhalen mag u zeer letterlijk nemen, zeker 30 keer)…
Het was voor ons even wennen om terug echt les te geven na een weekje kleuterklas. De mentoren verwachtten van ons dat we eigenlijk de hele morgen vulden met die 3 kleine lessen. Als we jullie zeggen dat een ochtend hier 4,5 uur duurt zult u wel begrijpen dat dit niet makkelijk was… 

In de namiddag begonnen we met onze remediëring. Het plan was eigenlijk om het meisje met het syndroom van Down uit de klas te halen en haar individueel te begeleiden. Een mooi plan, maar onze mentoren ‘profiteerden’ ervan en stuurden al de zwakste kinderen mee met ons. Daar zaten we dan, met 16 kinderen… Het meisje met het syndroom van Down individueel begeleiden mochten we dus vergeten, jammer. We keken wel met grote ogen wat de leerlingen tot nu toe maar konden. Dit is het grote nadeel om les te geven aan zo’n grote groep. We deden ons best, maar we beseffen ook wel dat we in 2 uur geen wonderen kunnen verrichten…

 
















Op het einde van de dag kregen we het ‘heugelijke’ nieuws dat we de lessen van vandaag morgen nog eens mochten hernemen. Daar bovenop kwam nog een les bewegingsopvoeding!
We probeerden dus donderdagavond om dezelfde lessen uit te werken op een andere manier.
Voor de sportles beslisten we van onze estafette (die we reeds in het 1^ste leerjaar gaven, maar die daar te moeilijk was) te hernemen.
 

 

Vandaag, vrijdag was alweer onze laatste stagedag in het tweede leerjaar. Alles verliep vlot. We leerden de kinderen een beetje kennen en het lesgeven vlotte echt. De bewegingsles was ook veel beter dan in het eerste leerjaar. We hadden echt plezier vandaag! Jammer dat we de leerlingen nu alweer ‘vaarwel’ moeten zeggen, maar we komen zeker nog terug…

Morgen gaan we werken voor school. Zondag gaan we naar de mis (jaja, we hebben het gezegd: u zult ons niet meer herkennen als we thuiskomen)! Blijkbaar zijn de katholieke missen hier ‘très animé’! Het feit dat het 2 uur duurt, nemen we er gerust bij. Maandag staan we dan een weekje in het derde leerjaar. We kijken er alweer naar uit!

Lieve groetjes, Marieke en Sarah

Ps. Deze week vindt u een impressie van het dialoogje dat de kinderen 100 keer moeten herhalen!